Vermissingen hebben in Nederland bij politie en justitie over het algemeen geen grote prioriteit. De politie huldigt al snel het standpunt dat ieder mens het recht heeft om te verdwijnen en daarom doet men vaak nauwelijks serieus onderzoek. Een schrijnend voorbeeld van een dergelijke zaak is de verdwijning van Joanne Noorddink.
Begin januari 2009 verschenen er berichten in diverse media over de verdwijning van de 27 jarige Joanne Noordink uit het Gelderse Aalten. Zij was al sinds 11 december 2008 spoorloos verdwenen maar volgens politie en justitie waren er geen aanwijzingen voor een misdrijf dus werd de zaak als een “normale”vermissing behandeld.
Toch rees bij ons echter het vermoeden dat hier meer aan de hand was. Door Telegraaf journaliste Jolande van der Graaf werd contact opgenomen met de ouders van Joanne en uit de gesprekken met die ouders kwamen zaken naar voren die een heel ander licht op de verdwijning van Joanne wierpen. Enkele voorbeelden:
- Joanne had op de avond van haar verdwijning een afspraak met een vriendin die zij niet nagekomen was,
- Er brandde licht in de woning
- De televisie stond nog aan
- De katten waren zonder eten opgesloten op een plaats waar ze anders nooit zaten
- De sleutels van Joanne lagen op tafel
- Haar auto en fiets stonden voor de deur
- Haar jassen hingen aan de kapstok
- Haar papieren en bankpas lagen nog thuis.
Van weglopen of zelfmoord leek geen sprake te kunnen zijn. Joanne had net een nieuwe auto gekocht en ze had net van haar werkgever gehoord dat zij een vaste aanstelling kreeg en een salarisverhoging. Kortom het was volkomen onduidelijk waarom politie en justitie niet aan een misdrijf wilden denken.
Maar er was nog meer. Uit de woning van Joanne miste haar laptop en haar mobiele telefoon.
Via de laptop werd de dag na haar verdwijning een mailtje gestuurd aan haar ouders waarin zij vertelde dat ze het leven zat was en haar vriendin ontving een mailtje met excuses voor de gemiste afspraak.
De manier waarop beide mailtjes waren opgesteld deed vermoeden dat deze niet door Joanne zelf verstuurd waren maar door iemand anders die op die manier de politie en de ouders op een dwaalspoor wilde zetten. Staging, heet dat in het Engels en dat gebeurt meestal door iemand die dicht bij het slachtoffer staat en die bang is al snel zelf als dader in beeld te komen.
Aan de hand van de gegevens verkregen door het onderzoek Jolande van der Graaf is door ons vervolgens een analyse gemaakt waarin een aantal scenario’s zijn beschreven. Het meest waarschijnlijke scenario luidde:
- Joanne is vermoedelijk om het leven gebracht
- De dader is vermoedelijk een bekende van haar
Op 10 januari 2009 verscheen er vervolgens een paginagroot artikel in De Telegraaf waarin de hele gang van zaken rond de verdwijning van Joanne uitgebreid werd beschreven en waarin de conclusies van onze analyse werden weergegeven.
Vanaf dat moment werd de zaak door justitie pas serieus genomen. Hoewel de politievoorlichter nog steeds volhield dat hij met zijn 30 jarige ervaring bij de politie toch bijna zeker wist dat hier sprake was van zelfmoord gaf de leiding van het Openbaar Ministerie de politie opdracht tot het instellen van een strafrechtelijk onderzoek. Er werd een Team Grootschalig Optreden ingesteld en dat team ging serieus aan de slag.
En niet zonder succes, want op 24 maart 2009 werd een 32 jarige inwoner van Aalten aangehouden. Het ging daarbij om een door zijn huwelijk met een Nederlandse genaturaliseerde Irakees die wel eens klusjes deed bij Joanne.
Door een getuige was gezien dat deze Aaltenaar rond het tijdstip van de verdwijning van Joanne in de tuin achter zijn woning aan het graven was geweest. Dat deze getuige goed had opgelet bleek de volgende dag, want op 25 maart vond de politie in de achtertuin van de woning van de verdachte het stoffelijke overschot van Joanne Noordink. Zij bleek door wurging om het leven te zijn gebracht.
Een hele trieste zaak voor de ouders. Maar het zou vermoedelijk nog triester zijn geweest als zij tot in een lengte van jaren in onzekerheid hadden moeten zitten. Nu weten zij in ieder geval wat er gebeurd is met hun dochter en kunnen zij proberen hun leven weer op de rails te krijgen.
Triest is ook dat politie en justitie pas echt in beweging kwamen na de uitgebreide reportages in De Telegraaf.
Hopelijk dat politie en justitie, maar ook de persvoorlichter die zo zeker was van zijn zaak, iets van deze zaak geleerd hebben. Eigenlijk is het heel simpel. Je moet niet invullen wat je denkt dat er gebeurd is, je moet gewoon de feiten onderzoeken. Een die feiten waren in deze zaak heel duidelijk.
